Desert Solitaire - Finding tranquility

Rust vinden in de woestijn

(Dutch text below)

EN - Along US-70, I see little of it yet. Only when I go to the visitor center and get an entrance ticket, do I see an enormous white hilly area through the windows.

An asphalt road leads into the White Sands National Park. The fine white gypsum sand easily blows onto the road, and sometimes I'm not sure if I'm still on it, so I just follow the Land Rover in front of me.

To my left, I see children sledding down the sand dunes. They slide down well, but when adults try, they go slow. They are too heavy for the loose drifting sand and literally get stuck!

I'm lucky to be able to drive the entire route to the Alkaline Flats because as I write this, a large part of the park is closed. An F-16 fighter jet has crashed in the area, which came from Holloman Airforce Base, near the park. (Fortunately, the pilot ejected safely.)

The sand feels very firm under my feet. Strange, really, because you would expect to sink deeper into it. I walk part of a trail while the sun, even at half past four in the afternoon, is already very low. I see the beautiful shadows of the dunes shifting by the minute.

The clear blue sky and the pristine white sand evoke a delightful sense of space. There are few to no obstacles. The only noticeable features are the patterns created by the wind in the gypsum sand. They are hypnotizing, and I can't help but capture them.

As I move from dune to dune, I wonder how long this area has been like this. What happened for it to become sand?

I later find the answer in the visitor center. After the ice age, the climate warmed, and rain and melting snow brought gypsum from the surrounding mountains into the basin. Further warming and drought caused the lakes to dry up and form selenite crystals. The strong winds broke the crystals and deposited them in the area.

After spending some time with the curves of the dunes, I think I've gathered enough photo material. I look around once more and enjoy the shapes, the vast emptiness, and the setting sun. I take a selfie with the dunes in the background and send it to a few friends, who then all ask if I'm on a skiing trip. Yes, this sand is that white. 

=========================================

NL - Langs de US-70 zie ik er nog weinig van liggen. Pas wanneer ik naar het bezoekerscentrum ga en een toegangskaart krijg, zie ik door de ramen een enorm wit heuvelachtig gebied.

Er loopt een asfalt weg het nationale park van White Sands in. Het fijne witte gipszand waait gemakkelijk op de weg en soms weet ik niet zeker of ik nog wel op de weg rij, dan volg ik de landrover maar, die voor me rijdt.

Links van me zie ik kinderen met sneeuw sleetjes de zandheuvels afgaan. Die gaan er goed af, maar wanneer volwassenen het proberen gaat het een stuk stroever. Ze zijn te zwaar voor het laagje losse stuifzand en ze stranden letterlijk!

Ik heb het geluk dat ik de hele route kan rijden naar de Alkaline Flats, want wanneer ik dit schrijf is een groot gedeelte van het park afgesloten. Er is een straaljager F16 neergestort in het gebied die kwam van de Holloman Airforce Base, vlakbij het park. (De piloot is er met de schietstoel uitgekomen gelukkig.)

Het zand is heel stevig onder mijn voeten. Gek eigenlijk, want je verwacht dat je er dieper in wegzakt. Ik loop een stuk van een wandeling terwijl de zon, al om half 5 in de middag heel laag staat. Ik zie de prachtige schaduwen van de duinen met de minuut opschuiven.

De strakblauwe lucht en het spierwitte zand geven het heerlijke gevoel van ruimte. Er zijn weinig tot geen obstakels. Het enige dat opvalt zijn de patronen die de wind maakt in het gipszand. Ze zijn bijna hypnotiserend en ik kan niet nalaten om ze vast te leggen.

Terwijl ik bezig ben en van duin naar duin loop, vraag ik me af hoe lang dit gebied al zo is. Wat is er gebeurd dat het zand is geworden?

Het antwoord vind ik later terug in het bezoekerscentrum. Na de ijstijd warmde het klimaat op en brachten regen en gesmolten sneeuw het gips op van de omringende bergen naar het basin. Verdere opwarming en droogte zorgden ervoor dat de meren opdroogden en seleniet kristallen ging vormen. De krachtige winden hebben de kristallen gebroken en ze gedeponeerd in het gebied.

Na me een tijdje beziggehouden te hebben met de rondingen van de duinen denk ik dat ik voldoende fotomateriaal heb vergaard. Ik kijk nog eens rond, en geniet van de vormen, de enorme leegte en de lage zon. Ik maak een selfie met de duinen op de achtergrond en app deze naar een paar vrienden, die vervolgens allemaal vragen of ik op wintersport ben, want zo wit is dit zand.